دلتنگ کسی که باشی
     بهار بیاید یا نیاید هیچ فرقی نمی کند!
     تو تنها عبور ماه و سال را
     نظاره می کنی
     بی آنکه
     لباس تازه ی هر فصل را...
     پوشیده باشی!
     دیگر هیچ ستاره ای در آسمان
     چشمانت را خیره نمی کند!
     هیچ لبخندی
     دلت را نمی لرزاند!
     و مادامی که به رسم تنهایی
     کنار پنجره ایستاده ای
     همه ی اجسام را
     به یک رنگ و شکل می بینی!

     دلتنگ کسی که باشی
     دنیا برایت اتاق کوچکی می شود
     که تنها از روی بغض
     خستگی... و بی حوصلگی
     روزگارت را در آن
     سپری می کنی!

     دلتنگ کسی که باشی
     به خاموشی رو می آوری
     به دردها پناه می بری
     و زمانی که طنین آه
     آشیانه ای را که در سکوتی محض
     روی خاطره ها ساخته ای
     ویران می کند
     به اشک مجال روییدن می دهی!

     دلتنگ کسی که باشی
     کسی که می دانی هیچوقت نمی آید
     آنقدر از زمین فاصله می گیری
     که هیچ احساس ملموسی
     حتی به گاه سرودن شعری تازه
     تو را به حقیقت زندگی
     باز نمی گرداند!